Το παρακάτω εκπληκτικό άρθρο είναι γραμμένο από τη θεία μου που ονομάζεται Σωτηρία Κυριαζίδου, η οποία θα βοηθήσει τους ενήλικες να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να αγχώνουν τα παιδιά τους.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Όλοι όσοι μεγαλώνουν παιδιά προφανώς θα αντιλαμβάνονται το άγχος και την ανησυχία που έχουν οι γονείς για τη σωστή ανατροφή των παιδιών τους, και ...
πόσο πιο έντονο έχει γίνει αυτό τα τελευταία χρόνια. Οι συνθήκες σε όλους τους τομείς αλλάζουν: ο τρόπος διαβίωσης, ο ρυθμός ζωής, οι ανάγκες, και μαζί με αυτά και οι ίδιοι οι άνθρωποι, τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας.
Στις μέρες μας, ο γονέας καλείται να ανταπεξέλθει σε πολλούς ρόλους, που αφορούν την εργασία, τα οικονομικά αλλά και την φροντίδα της οικογένειας τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Η καθημερινότητα των γονιών, όπως γίνεται φανερό, κατακλύζεται από διάφορες υποχρεώσεις οι οποίες προκαλούν έντονο άγχος και ένταση στο ίδιο το άτομο που όμως μεταφέρεται και στην υπόλοιπη οικογένεια. Αυτό το άγχος είναι που τις περισσότερες φορές μας κάνει να μη φερόμαστε με ψυχραιμία στις όποιες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε και μας οδηγεί σε λανθασμένες τακτικές και συμπεριφορές.
Πέρα όμως από τα άμεσα ορατά αποτελέσματα του άγχους στην καθημερινότητα, αξίζει να εστιάσουμε την προσοχή μας στο ρόλο που αυτό παίζει στον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά και τη νοοτροπία με την οποία το κάνουμε. Πόσο δηλαδή επηρεάζει το άγχος την ανατροφή του παιδιού αλλά και τι μηνύματα μεταφέρονται καθώς μεγαλώνει. Αυτή είναι μια διαδικασία όχι και τόσο εύκολη, γιατί πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στον τρόπο με τον οποίο δίνουμε τη φροντίδα μας στο παιδί, όχι μόνο τώρα αλλά και τα προηγούμενα χρόνια. Σίγουρα τα αποτελέσματα της ανατροφής δεν είναι κάτι που φαίνεται την επόμενη μέρα, αλλά ενσωματώνεται σα χαρακτηριστικό στην προσωπικότητα του παιδιού.
Βλέποντας δηλαδή στο παιδί μας διάφορες συμπεριφορές – θετικές ή αρνητικές – πρέπει να αναλογιζόμαστε πόσο εμείς, η στάση μας, έχει επηρεάσει τη συγκεκριμένη αντίδραση. Αν για παράδειγμα, κάποιοι γονείς παρατηρούν ότι το παιδί τους δεν ασχολείται καθόλου με τα μαθήματα του, αν και φοιτά στην Γ’ Λυκείου, και λείπει πολλές ώρες από το σπίτι, πριν αντιδράσουν με εκνευρισμό, θα πρέπει να σκεφτούν την αιτία αυτής της συμπεριφοράς. Να σκεφτούν αν έχουν συμβάλλει οι ίδιοι σ’ αυτή τη στάση του παιδιού τους προς το σχολείο ή ότι λείποντας πολλές ώρες από το σπίτι σημαίνει ότι θέλει να αποφύγει κάτι. Το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και οι γονείς που έχουν, για παράδειγμα ένα παιδί γύρω στα 10, απόλυτα αφοσιωμένο στις σχολικές του υποχρεώσεις, αριστούχο σε όλες τις δραστηριότητές του, αλλά με μειωμένη την όρεξη για παιχνίδι. Μήπως το συγκεκριμένο παιδί από την προσπάθεια να ακούσει τον έπαινο των γονιών έχει αφήσει στην άκρη την παιδική του ταυτότητα και αγωνίζεται με ζήλο για το «μπράβο»; Ο μόνος τρόπος να το μάθουμε είναι η σωστή, κριτική σκέψη των ενεργειών μας και των στάσεων μας απέναντι στο παιδί αλλά και στη ζωή μας γενικότερα.
Είναι πολύ χρήσιμο να μπορούμε να αξιολογήσουμε και να ερμηνεύσουμε σωστά τις συμπεριφορές των παιδιών μας. Πολλές φορές μεταφέρουμε και προβάλλουμε στα παιδιά μας τα δικά μας άγχη και θέλω, αγνοώντας το τι πραγματικά αυτά επιθυμούν για τον εαυτό τους. Είναι ένα φαινόμενο πολύ συχνό και κάποιες φορές ίσως αναπόφευκτο αλλά αξίζει τον κόπο να το δούμε πιο σοβαρά και να το μετριάσουμε.
Τα παιδιά μιμούνται, υιοθετούν συμπεριφορές, στάσεις των γονιών για τη ζωή, για τους άλλους ανθρώπους, γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε τι είναι αυτό που τους «δίνουμε» κάθε φορά. Μπαίνοντας σ’ αυτή τη διαδικασία, αυτόματα κάνουμε και τη δικής μας προσωπική αξιολόγηση. Αρχίζουμε δηλαδή να αναρωτιόμαστε αν η άλφα ή βήτα αντίδρασή μας είναι όντως ορθή, ή αν για παράδειγμα η στάση που έχω απέναντι στο ρατσισμό θα πρέπει να τροποποιηθεί. Ίσως ακόμη η στάση του πατέρα για την ισότητα των δύο φύλων να περνάει στο παιδί λάθος μηνύματα για τις γυναίκες.
Πρέπει να είμαστε αρκετά αυστηροί με τους εαυτούς μας και να προσπαθούμε να αναλύουμε τα λόγια μας και τις πράξεις μας γιατί είναι ένας τρόπος να φτάνουμε στις πραγματικές αιτίες, σε αυτές που όντως προκαλούν τις συμπεριφοράς μας και φανερώνουν τα κίνητρά μας. Αυτή η διαδικασία, σαφώς και είναι χρήσιμη ανεξάρτητα από την ανατροφή των παιδιών. Όμως στην περίπτωση που μεγαλώνουμε παιδιά, υπάρχει ένας λόγος παραπάνω να το κάνουμε γιατί έχουμε την ευθύνη για το τι τους μεταδίδουμε.
Η προσοχή μας πρέπει να είναι στραμμένη ανά πάσα στιγμή στο αν αυτό που κάνουμε, ο τρόπος που το κάνουμε, θα επηρεάσουν την προσωπικότητα του παιδιού μας. Σε πολλούς ίσως ακούγεται «υπερ- αναλυτική» η όλη διαδικασία. Και ίσως κάποιες φορές να είναι, αλλά είναι καλό οι πράξεις μας από ασυνείδητες να γίνονται συνειδητές έτσι ώστε να μπορούμε κάποια στιγμή να απαντήσουμε για ποιο λόγο το παιδί μας φέρεται έτσι ή αλλιώς, ή αν μέσα από μια συγκεκριμένη συμπεριφορά προσπαθεί να μας πει κάτι. Το να αναλογιζόμαστε τις πράξεις μας, βοηθάει στο να ξεκαθαρίζουμε αν τελικά προβάλλουμε στα παιδιά μας κομμάτια του εαυτού μας και των απωθημένων μας και αν μεταφέρουμε το καθημερινό μας άγχος επάνω τους πιέζοντάς τα με διάφορους τρόπους.
Σωτηρία Κυριαζίδου
Ψυχολόγος- ειδικευόμενη Κλινική Νευροψυχολόγος
e-mail: sotiriaky@gmail.com
Όλοι όσοι μεγαλώνουν παιδιά προφανώς θα αντιλαμβάνονται το άγχος και την ανησυχία που έχουν οι γονείς για τη σωστή ανατροφή των παιδιών τους, και ...
πόσο πιο έντονο έχει γίνει αυτό τα τελευταία χρόνια. Οι συνθήκες σε όλους τους τομείς αλλάζουν: ο τρόπος διαβίωσης, ο ρυθμός ζωής, οι ανάγκες, και μαζί με αυτά και οι ίδιοι οι άνθρωποι, τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας.
Στις μέρες μας, ο γονέας καλείται να ανταπεξέλθει σε πολλούς ρόλους, που αφορούν την εργασία, τα οικονομικά αλλά και την φροντίδα της οικογένειας τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Η καθημερινότητα των γονιών, όπως γίνεται φανερό, κατακλύζεται από διάφορες υποχρεώσεις οι οποίες προκαλούν έντονο άγχος και ένταση στο ίδιο το άτομο που όμως μεταφέρεται και στην υπόλοιπη οικογένεια. Αυτό το άγχος είναι που τις περισσότερες φορές μας κάνει να μη φερόμαστε με ψυχραιμία στις όποιες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε και μας οδηγεί σε λανθασμένες τακτικές και συμπεριφορές.Πέρα όμως από τα άμεσα ορατά αποτελέσματα του άγχους στην καθημερινότητα, αξίζει να εστιάσουμε την προσοχή μας στο ρόλο που αυτό παίζει στον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά και τη νοοτροπία με την οποία το κάνουμε. Πόσο δηλαδή επηρεάζει το άγχος την ανατροφή του παιδιού αλλά και τι μηνύματα μεταφέρονται καθώς μεγαλώνει. Αυτή είναι μια διαδικασία όχι και τόσο εύκολη, γιατί πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στον τρόπο με τον οποίο δίνουμε τη φροντίδα μας στο παιδί, όχι μόνο τώρα αλλά και τα προηγούμενα χρόνια. Σίγουρα τα αποτελέσματα της ανατροφής δεν είναι κάτι που φαίνεται την επόμενη μέρα, αλλά ενσωματώνεται σα χαρακτηριστικό στην προσωπικότητα του παιδιού.
Βλέποντας δηλαδή στο παιδί μας διάφορες συμπεριφορές – θετικές ή αρνητικές – πρέπει να αναλογιζόμαστε πόσο εμείς, η στάση μας, έχει επηρεάσει τη συγκεκριμένη αντίδραση. Αν για παράδειγμα, κάποιοι γονείς παρατηρούν ότι το παιδί τους δεν ασχολείται καθόλου με τα μαθήματα του, αν και φοιτά στην Γ’ Λυκείου, και λείπει πολλές ώρες από το σπίτι, πριν αντιδράσουν με εκνευρισμό, θα πρέπει να σκεφτούν την αιτία αυτής της συμπεριφοράς. Να σκεφτούν αν έχουν συμβάλλει οι ίδιοι σ’ αυτή τη στάση του παιδιού τους προς το σχολείο ή ότι λείποντας πολλές ώρες από το σπίτι σημαίνει ότι θέλει να αποφύγει κάτι. Το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και οι γονείς που έχουν, για παράδειγμα ένα παιδί γύρω στα 10, απόλυτα αφοσιωμένο στις σχολικές του υποχρεώσεις, αριστούχο σε όλες τις δραστηριότητές του, αλλά με μειωμένη την όρεξη για παιχνίδι. Μήπως το συγκεκριμένο παιδί από την προσπάθεια να ακούσει τον έπαινο των γονιών έχει αφήσει στην άκρη την παιδική του ταυτότητα και αγωνίζεται με ζήλο για το «μπράβο»; Ο μόνος τρόπος να το μάθουμε είναι η σωστή, κριτική σκέψη των ενεργειών μας και των στάσεων μας απέναντι στο παιδί αλλά και στη ζωή μας γενικότερα.
Είναι πολύ χρήσιμο να μπορούμε να αξιολογήσουμε και να ερμηνεύσουμε σωστά τις συμπεριφορές των παιδιών μας. Πολλές φορές μεταφέρουμε και προβάλλουμε στα παιδιά μας τα δικά μας άγχη και θέλω, αγνοώντας το τι πραγματικά αυτά επιθυμούν για τον εαυτό τους. Είναι ένα φαινόμενο πολύ συχνό και κάποιες φορές ίσως αναπόφευκτο αλλά αξίζει τον κόπο να το δούμε πιο σοβαρά και να το μετριάσουμε.
Τα παιδιά μιμούνται, υιοθετούν συμπεριφορές, στάσεις των γονιών για τη ζωή, για τους άλλους ανθρώπους, γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε τι είναι αυτό που τους «δίνουμε» κάθε φορά. Μπαίνοντας σ’ αυτή τη διαδικασία, αυτόματα κάνουμε και τη δικής μας προσωπική αξιολόγηση. Αρχίζουμε δηλαδή να αναρωτιόμαστε αν η άλφα ή βήτα αντίδρασή μας είναι όντως ορθή, ή αν για παράδειγμα η στάση που έχω απέναντι στο ρατσισμό θα πρέπει να τροποποιηθεί. Ίσως ακόμη η στάση του πατέρα για την ισότητα των δύο φύλων να περνάει στο παιδί λάθος μηνύματα για τις γυναίκες.
Πρέπει να είμαστε αρκετά αυστηροί με τους εαυτούς μας και να προσπαθούμε να αναλύουμε τα λόγια μας και τις πράξεις μας γιατί είναι ένας τρόπος να φτάνουμε στις πραγματικές αιτίες, σε αυτές που όντως προκαλούν τις συμπεριφοράς μας και φανερώνουν τα κίνητρά μας. Αυτή η διαδικασία, σαφώς και είναι χρήσιμη ανεξάρτητα από την ανατροφή των παιδιών. Όμως στην περίπτωση που μεγαλώνουμε παιδιά, υπάρχει ένας λόγος παραπάνω να το κάνουμε γιατί έχουμε την ευθύνη για το τι τους μεταδίδουμε.
Η προσοχή μας πρέπει να είναι στραμμένη ανά πάσα στιγμή στο αν αυτό που κάνουμε, ο τρόπος που το κάνουμε, θα επηρεάσουν την προσωπικότητα του παιδιού μας. Σε πολλούς ίσως ακούγεται «υπερ- αναλυτική» η όλη διαδικασία. Και ίσως κάποιες φορές να είναι, αλλά είναι καλό οι πράξεις μας από ασυνείδητες να γίνονται συνειδητές έτσι ώστε να μπορούμε κάποια στιγμή να απαντήσουμε για ποιο λόγο το παιδί μας φέρεται έτσι ή αλλιώς, ή αν μέσα από μια συγκεκριμένη συμπεριφορά προσπαθεί να μας πει κάτι. Το να αναλογιζόμαστε τις πράξεις μας, βοηθάει στο να ξεκαθαρίζουμε αν τελικά προβάλλουμε στα παιδιά μας κομμάτια του εαυτού μας και των απωθημένων μας και αν μεταφέρουμε το καθημερινό μας άγχος επάνω τους πιέζοντάς τα με διάφορους τρόπους.
Σωτηρία Κυριαζίδου
Ψυχολόγος- ειδικευόμενη Κλινική Νευροψυχολόγος
e-mail: sotiriaky@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Θα δημοσιεύονται όλα ανεξαιρέτως τα σχόλια εκτός από αυτά με ανάρμοστο περιεχόμενο τα οποία και θα διαγράφονται αμέσως.